| Ovidio | Le Metamorfosi, Libro II , vv. 676-707.
“Flebat opemque tuam frustra Philyreius heros, Delphice, poscebat. nam nec rescindere magni iussa Iovis poteras, nec, si rescindere posses, tunc aderas: Elin Messeniaque arva colebas. illud erat tempus, quo te pastoria pellis texit, onusque fuit baculum silvestre sinistrae, alterius dispar septenis fistula cannis. dumque amor est curae, dum te tua fistula mulcet, incustoditae Pylios memorantur in agros processisse boves: videt has Atlantide Maia natus et arte sua silvis occultat abactas. senserat hoc furtum nemo nisi notus in illo rure senex; Battum vicinia tota vocabat. divitis hic saltus herbosaque pascua Nelei nobiliumque greges custos servabat equarum. hunc tenuit blandaque manu seduxit et illi ‘quisquis es, hospes’ ait, ‘si forte armenta requiret haec aliquis, vidisse nega neu gratia facto nulla rependatur, nitidam cape praemia vaccam!’ et dedit. accepta voces has reddidit hospes: ‘tutus eas! lapis iste prius tua furta loquetur,’ et lapidem ostendit. simulat Iove natus abire; mox redit et versa pariter cum voce figura ‘rustice, vidisti si quas hoc limite’ dixit ‘ire boves, fer opem furtoque silentia deme! iuncta suo pretium dabitur tibi femina tauro.’ at senior, postquam est merces geminata, ‘sub illis montibus’ inquit ‘erunt,’ et erant sub montibus illis. risit Atlantiades et ‘me mihi, perfide, prodis? me mihi prodis?’ ait periuraque pectora vertit in durum silicem, qui nunc quoque dicitur index, inque nihil merito vetus est infamia saxo.”
|