Ovidio, Met., Libro II, vv. 445-464.

“sed postquam pariter nymphas incedere vidit,

sensit abesse dolos numerumque accessit ad harum.

heu! quam difficile est crimen non prodere vultu!

vix oculos attollit humo nec, ut ante solebat,

iuncta deae lateri nec toto est agmine prima,

sed silet et laesi dat signa rubore pudoris;

et, nisi quod virgo est, poterat sentire Diana

mille notis culpam: nymphae sensisse feruntur.

orbe resurgebant lunaria cornua nono,

cum de venatu fraternis languida flammis,

nacta nemus gelidum dea, quo cum murmure labens

ibat et attritas versabat rivus harenas.

ut loca laudavit, summas pede contigit undas;

his quoque laudatis ‘procul est’ ait ‘arbiter omnis:

nuda superfusis tinguamus corpora lymphis!’

Parrhasis erubuit; cunctae velamina ponunt;

una moras quaerit: dubitanti vestis adempta est,

qua posita nudo patuit cum corpore crimen.

attonitae manibusque uterum celare volenti

‘i procul hinc’ dixit ‘nec sacros pollue fontis!”