Ovidio, Met., Librio II, vv. 760-782.

“ Protinus Invidiae nigro squalentia tabo

tecta petit: domus est imis in vallibus huius

abdita, sole carens, non ulli pervia vento,

tristis et ignavi plenissima frigoris et quae

igne vacet semper, caligine semper abundet.

huc ubi pervenit belli metuenda virago,

constitit ante domum (neque enim succedere tectis

fas habet) et postes extrema cuspide pulsat.

concussae patuere fores. videt intus edentem

vipereas carnes, vitiorum alimenta suorum,

Invidiam visaque oculos avertit; at illa

surgit humo pigre semesarumque relinquit

corpora serpentum passuque incedit inerti.

utque deam vidit formaque armisque decoram,

ingemuit vultumque una ac suspiria duxit.

pallor in ore sedet, macies in corpore toto.

nusquam recta acies, livent robigine dentes,

pectora felle virent, lingua est suffusa veneno;

risus abest, nisi quem visi movere dolores;

nec fruitur somno, vigilantibus excita curis,

sed videt ingratos intabescitque videndo

successus hominum carpitque et carpitur una

suppliciumque suum est.”