Ovidio, Met., Libro III, vv. 93-130.

“ Pondere serpentis curvata est arbor et ima

parte flagellari gemuit sua robora caudae.

Dum spatium victor victi considerat hostis,

vox subito audita est; neque erat cognoscere promptum,

unde, sed audita est: ‘quid, Agenore nate, peremptum

serpentem spectas? et tu spectabere serpens.’

ille diu pavidus pariter cum mente colorem

perdiderat, gelidoque comae terrore rigebant:

ecce viri fautrix superas delapsa per auras

Pallas adest motaeque iubet supponere terrae

vipereos dentes, populi incrementa futuri.

Paret et, ut presso sulcum patefecit aratro,

spargit humi iussos, mortalia semina, dentes.

Inde (fide maius) glaebae coepere moveri,

primaque de sulcis acies adparuit hastae,

tegmina mox capitum picto nutantia cono,

mox umeri pectusque onerataque bracchia telis

exsistunt, crescitque seges clipeata virorum:

sic, ubi tolluntur festis aulaea theatris,

surgere signa solent primumque ostendere vultus,

cetera paulatim, placidoque educta tenore

tota patent imoque pedes in margine ponunt.

Territus hoste novo Cadmus capere arma parabat:

‘ne cape!’ de populo, quem terra creaverat, unus

exclamat ‘nec te civilibus insere bellis!’

atque ita terrigenis rigido de fratribus unum

comminus ense ferit, iaculo cadit eminus ipse;

hunc quoque qui leto dederat, non longius illo

vivit et exspirat, modo quas acceperat auras,

exemploque pari furit omnis turba, suoque

Marte cadunt subiti per mutua vulnera fratres.

iamque brevis vitae spatium sortita iuventus

sanguineam tepido plangebat pectore matrem,

quinque superstitibus, quorum fuit unus Echion.

is sua iecit humo monitu Tritonidis arma

fraternaeque fidem pacis petiitque deditque:

hos operis comites habuit Sidonius hospes,

cum posuit iussus Phoebeis sortibus urbem.”